Advaitaweb
Dick Sinnige
Dick Sinnige
Een
zucht van verlichting.
Ik zoek Debora op in haar bejaardentehuis. Ze heeft een interview
van me gelezen over innerlijke vrijheid en ze wil me ontmoeten.
Omdat ze slecht ter been is, kom ik bij haar langs.
Ze verwelkomt me met een innige omhelzing. Achterin haar ogen zie ik lichtjes fonkelen.
Maar nog voor ik wel en goed zit, krijg ik een waslijst van al haar kwalen over me heen.
Ik begrijp dat ze hier vaak alleen mee is, dus ik laat haar maar even begaan.
Tot ik me een prullenbak begin te voelen en het zat word. Geduld is niet mijn sterkste eigenschap.
Omdat ze slecht ter been is, kom ik bij haar langs.
Ze verwelkomt me met een innige omhelzing. Achterin haar ogen zie ik lichtjes fonkelen.
Maar nog voor ik wel en goed zit, krijg ik een waslijst van al haar kwalen over me heen.
Ik begrijp dat ze hier vaak alleen mee is, dus ik laat haar maar even begaan.
Tot ik me een prullenbak begin te voelen en het zat word. Geduld is niet mijn sterkste eigenschap.
-"Wie ben jij eigenlijk zonder je reuma?", vraag ik
fijntjes.
-"Iemand met nog duizend andere ziektes.", werpt ze tegen.
-"Wie ben jij nou echt?"
-"Ik ben maar een oude vrouw.", moppert ze.
-"Dat denk je maar."
-"Ik herinner me toch dat ik al negentig jaar achter me heb liggen."
-"Wie ben je los van die herinnering?"
-"Eh..."
-"Wie ben je zonder alles wat achter je ligt?"
-"Joost mag het weten."
-"Heel goed. Weet niets meer, dan ben je alles!"
-"Iemand met nog duizend andere ziektes.", werpt ze tegen.
-"Wie ben jij nou echt?"
-"Ik ben maar een oude vrouw.", moppert ze.
-"Dat denk je maar."
-"Ik herinner me toch dat ik al negentig jaar achter me heb liggen."
-"Wie ben je los van die herinnering?"
-"Eh..."
-"Wie ben je zonder alles wat achter je ligt?"
-"Joost mag het weten."
-"Heel goed. Weet niets meer, dan ben je alles!"
Ik zie dat er iets doorbreekt in Debora. Ze begint te
huilen en haar ogen spoelen helder en schoon.
Er is geen gedachte aan ouderdom en ziekte meer in de kamer. Het hele bejaardentehuis lijkt in vuur en vlam te staan.
En de zon, dat zal je altijd zien, schittert over het gouden herfstbos aan de overkant.
Onze handen liggen in elkaar gevouwen. We zitten samen op de bank.
-"Weet je.", huilt ze, "Nu voel ik de pijn zelf. Ik voel mijn lichaam."
-"Jazeker, schat."
-"Maar eerst zat ik me verdorie alleen maar ongelukkig te denken over de pijn."
Er is geen gedachte aan ouderdom en ziekte meer in de kamer. Het hele bejaardentehuis lijkt in vuur en vlam te staan.
En de zon, dat zal je altijd zien, schittert over het gouden herfstbos aan de overkant.
Onze handen liggen in elkaar gevouwen. We zitten samen op de bank.
-"Weet je.", huilt ze, "Nu voel ik de pijn zelf. Ik voel mijn lichaam."
-"Jazeker, schat."
-"Maar eerst zat ik me verdorie alleen maar ongelukkig te denken over de pijn."
Debora kijkt de kamer rond, met ogen die voor het
eerst zien.
Ze slaakt een zucht van verlichting: "Dit is dus allemaal een voorstelling in mijn geest."
-"Toe maar."
-"Het stof is weg.", zegt ze.
-"En dan zie je in ieder stofje het licht."
-"Ja.", Debora kijkt uit het raam, "En er is geen dood."
-"Hoe bedoel je?"
-"Deze helderheid heeft geen eind."
-"Heeft het dan een begin?"
-"Nee, dit is ook niet geboren."
-"En wie ben jij?"
Ze lacht en knijpt stevig in mijn hand: "Ik ben dit!"
Ze slaakt een zucht van verlichting: "Dit is dus allemaal een voorstelling in mijn geest."
-"Toe maar."
-"Het stof is weg.", zegt ze.
-"En dan zie je in ieder stofje het licht."
-"Ja.", Debora kijkt uit het raam, "En er is geen dood."
-"Hoe bedoel je?"
-"Deze helderheid heeft geen eind."
-"Heeft het dan een begin?"
-"Nee, dit is ook niet geboren."
-"En wie ben jij?"
Ze lacht en knijpt stevig in mijn hand: "Ik ben dit!"
Di©k Sinnige
Bijeenkomst op vrijwel elke dinsdagavond van 20.00 tot 21.30 uur aan de Olympiakade 44-2hoog, 1076 XW Amsterdam.
Tel. 020-6735669 Je kunt me natuurlijk ook mailen: d.sinnige@chello.nl